Po podziale Górnego Śląska w 1922 roku Radzionków, decyzją Rady Ambasadorów, został przyznany Polsce. Administracyjnie leżał on w granicach powiatu tarnogórskiego stanowił jego najbardziej wysuniętą na południe gminę, co zdecydowało o tym, że był miejscowością graniczną (graniczył z będącym w granicach Niemiec Bytomiem). Szczegółowy przebieg granicy polsko-niemieckiej na odcinku radzionkowskim wyglądał następująco: od lasku w Dąbrowie Miejskiej w kierunku wschodnim poprzez kolonię Witor, przecinając obecną ulicę Strzelców Bytomskich, następnie granica biegła obecną ulicą Sikorskiego do wiaduktu kolejowego, skręcając na południe kierowała się wzdłuż nasypu kolejowego do wiaduktu nad ulicę Strzelców Bytomskich. Tam skręcała na południowy wschód i prowadzała w kierunku Bytomia. Dochodząc do dzisiejszej ulicy Objazdowej skręcała na wschód w kierunku Buchacza, który przypadł Polsce, a następnie wzdłuż Szarlejki kierowała się do Piekar Śląskich.

Pod względem administracji kościelnej Radzionków przynależał do utworzonej w 1925 roku diecezji katowickiej, a w ramach tejże do dekanatu piekarskiego.

Powierzchnia gminy wynosiła 1 582,2395 ha; z tego gruntów uprawnych było 753,73 ha, zaś łąk i pastwisk 63,77 ha. Obszar zalesiony wynosił 175,75 ha, powierzchnia stawów i innych wód 0,6 ha, a nieużytków było 237 ha2.

Radzionków zamieszkiwało w chwili przyłączenia go do Polski około 13.500 mieszkańców.

Źródło: radzionkow.pl