- Mało jest miejsc, które upamiętniają osoby biorące udział w Powstaniach Śląskich jako służba pomocnicza, a ich rola była bardzo ważna – zauważył Jan Kwaśniewicz, naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach. – Dlatego cieszę się, że postać Stanisława Skiby, lekarza powstańczego, została upamiętniona. Myślę też, że szpital to dobre miejsce na uczczenie tej osoby, bo tablice pamiątkowe to nie tylko hołd, to również edukacja. Każda osoba wchodząca do szpitala będzie miała okazję poznać cząstkę historii tego miejsca – podkreślił.

- Trzeba pamiętać, że bohaterowie byli obok nas – mówił dr hab. n. med. Krzysztof Siemianowicz, przewodniczący Rady Programowej Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej. - Historia i patriotyzm to nie tylko czczenie przywódców narodowych, to też pamięć o tych osobach, które były w naszym środowisku, po sąsiedzku, tak jak doktor Stanisław Skiba – dodał.

Stanisław Skiba urodził się 25 marca 1887 w Katowicach-Załężu. Był synem Andrzeja, ślusarza i pracownika gazowni miejskiej w Katowicach oraz Marii z domu Szymura. Małżeństwo miało jeszcze trzech synów: Henryka, Józefa i Pawła oraz córkę Jadwigę. Warto podkreślić, że cała rodzina uważała się za Polaków i pielęgnowała polskie tradycje. Również żona Stanisława Skiby wywodziła się z rodziny polskich patriotów. Antonina, z którą wziął ślub 27 października 1917 roku, była córką Tomasza Dudzika, znanego w Mysłowicach działacza i przewodniczącego tamtejszego Komitetu Plebiscytowego.

Gimnazjum ukończył w marcu 1908 Katowicach, a następnie studiował medycynę we Wrocławiu, Lipsku i Monachium, gdzie w sierpniu 1914 roku otrzymał dyplom lekarski. Tytuł doktora nauk medycznych Uniwersytetu Jagielloński otrzymał 14 czerwca 1922.

Swoją ścieżkę zawodową rozpoczął w szpitalu miejskim w Berlinie, a od września 1914 roku przez cztery lata pracował w szpitalu brackim w Królewskiej Hucie, a następnie w Tarnowskich Górach i Katowicach-Załężu. W kwietniu 1928 roku objął stanowisko naczelnego lekarza i ordynatora chirurgii szpitala w Bielszowicach. W sierpniu i wrześniu 1939 kierował ewakuacją placówki i tymczasowo pełnił funkcję zastępcy dyrektora szpitala w Mysłowicach. 25 września 1939 został zwolniony z pracy z powodu udziału w Powstaniach Śląskich.

Jeszcze pracując w Katowicach-Załężu był ławnikiem w tamtejszej radzie gminnej, działał w miejscowym Komitecie Plebiscytowym i był członkiem Komisji Parytetycznej ze strony polskiej na miasto Katowice. W czasie III Powstania Śląskiego był lekarzem Katowickiego Pułku Piechoty im. Jana Henryk Dąbrowskiego. Był odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy.

20 maja 1940 roku został aresztowany przez gestapo i do 15 kwietnia 1941 roku jako więzień polityczny przebywał w obozach koncentracyjnych m.in. w Dachau i Sachsenhausen-Oranienburg. Od 1 marca 1944 do 30 stycznia 1945 roku pracował przymusowo jako lekarz pomocniczy w szpitalu w Szopienicach, a po wkroczeniu Armii Czerwonej, od 31 stycznia do 28 lutego 1945 roku, jako tymczasowy kierownik szpitala w Mysłowicach. Po powrocie do tej placówki dawnego dyrektora, Skiba wrócił do szpitala w Bielszowicach, gdzie od 1 marca 1945 roku pełnił obowiązki dyrektora (do listopada 1952 roku) i ordynatora chirurgii. Pracę zawodową kontynuował do października 1969 roku.

Był mocno zaangażowany w odbudowę polskiej służby zdrowia po II wojnie światowej, a także w pracę społeczną. Od 1 maja 1945 r. działał w Polskim Czerwonym Krzyżu, był również założycielem i prezesem bielszowickiego koła Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych.

Stanisław Skiba zmarł 22 stycznia 1970 roku w Rudzie Śląskiej - Bielszowicach. Jest pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.