Zacytujmy autora: „Przedstawiony przeze mnie szkicowo krąg wyobrażeń, sądów i opinii funkcjonujących na temat Ociepki i jego malarstwa wyczerpuje w zasadzie podstawowe antynomie w tej mierze. Najważniejsza jest w tym przypadku opozycja między wszelkimi quasi – racjonalistycznymi próbami objaśniania (czytaj: mącenia na temat) twórczości mistrza z Janowa a jej wykładnią ze współczesnego, nieoficjalnego obiegu kulturalnego. Zupełnie inaczej jawi się w nim Teofil Ociepka i odmienny sens ma tam jego sztuka”.
Bohater książki Seweryna Wisłockiego, Teofil Ociepka, urodził się 22 kwietnia 1891 w Janowie, zmarł 15 stycznia 1978 w Bydgoszczy. Malarz samouk uznany za prymitywistę. Wraz z Nikiforem najbardziej znany polski reprezentant prymitywizmu. Jego twórczość zdobyła światowe uznanie. Pracował jako maszynista w kopalni Giesche. Z okultyzmem zetknął się podczas I wojny światowej jako żołnierz cesarskiej armii niemieckiej. W tamtym czasie w jego ręce trafił traktat „Siedemdziesiąt dwa imiona Boże”. Nawiązał kontakt z Filipem Hohmannem, Szwajcarem zamieszkałym w Wittenberdze i wpływ Hohmanna spowodował, że Teofil Ociepka zaczął głosić światopogląd okultystyczny, zaczął malować i stworzył krąg wyznawców okultyzmu.
W Janowie w 1946 roku przy jego współudziale powstał zespół plastyczny, który w 1947 roku został przekształcony w koło plastyczne przy Domu Kultury KWK Wieczorek. Grupa zwana Grupą Janowską lub Kołem Malarzy Nieprofesjonalnych skupiała malarzy - amatorów. Teofil Ociepka należał do niej do roku 1959. Wtedy to ożenił się i przeniósł się na stałe do Bydgoszczy.
Po II wojnie światowej promocją malarstwa Teofila Ociepki zajęła się Izabela Czajka-Stachowicz. Zorganizowała mu indywidualną wystawę w Warszawie w 1948 promując go jako polskiego elnika Rousseau. Wystawa w stolicy, to początek jego wielkiej kariery artystycznej.
Teofil Ociepka malarstwo traktował jak boże posłannictwo, a w jego twórczości nadrzędna jest idea walki Dobra ze Złem. Nawiązywał do ideologii różokrzyżowców poprzez symbolikę obrazów związanych z Saturnem. Później jego prace nabrały charakteru baśniowego z przynależną do legend i baśni bogatą kolorystyką.
Książka Seweryna Wisłockiego „Mistrz Teofil Ociepka. Między władzą a prawdą”, próbuje osadzić twórczość Teofila Ociepki w określonym kontekście. Jest to antropologiczna próba odczytania dzieł malarskich, które zaistniały w swoistym i szczególnym czasie, w określonym miejscu i podczas panowania określonej ideologii.
W dwujęzycznym albumie nie brakuje materiału ilustracyjnego, a na pewno wielką wartością dokumentalną charakteryzuje się pomieszczony tu pamiętnik Julii Ociepkowej. Muzeum zaprasza zatem zarówno do spotkania z autorem książki jak i do zakupu pozycji w promocyjnej cenie.

źródło: MUZEUM GÓRNOŚLĄSKIE